نخستین هم‌اندیشی مجسمه‌، شهر و معماری

نخستین هم‌اندیشی مجسمه‌، شهر و معماری در ایران برگزار شد
مجسمه‌سازی یكی از چالش‌های مهم محافل هنری و دانشگاهی است

نخستین هم‌اندیشی یك روزه‌ی مجسمه‌، شهر و معماری، امروز چهارشنبه، در تهران برگزار شد.

به گزارش خبرنگار بخش هنرهای تجسمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، در این همایش كه در حاشیه‌ی برپایی نخستین سمپوزسیوم بین‌المللی مجسمه‌سازی تهران، در محل موزه‌ی امام علی (ع) تدارك دیده شده بود، جمعی از كارشناسان حوزه‌ی هنر مجسمه‌سازی، معاری و شهری، به‌تفصیل، فضاهای شهری و نقش مجسمه‌ها در شهر نقش مجسمه در سیما و منظر شهری، هویت فرهنگی فضاهای شهری - میدان‌ها، محله‌ها، بافت‌های تاریخی و... -، ارتباط فرهنگی و هنری مجسمه‌های شهری با زندگی اجتماعی - آثار فرهنگی و اجتماعی مجسمه بر مردم -، تاثیر اجتماع و فرهنگ بر مجسمه‌سازی شهری، پیشینه‌ی مجسمه‌سازی شهری در ایران، نقد و ارزیابی كیفی و كمی مجسمه‌سازی معاصر در فضاهای شهری و... را بررسی كردند.

هادی ندیمی با اشاره به مسایل نظری این حوزه را به دو بخش نقد و اندیشه‌ای كه در ذهن و مغز یك هنرمند و برآورنده‌ی هنر است، تقسیم كرد.

وی سپس از تعیین بعضی از تعاریف به دو وجه حالت‌گرا و غایت‌گرا به دوره‌های تاریخی مجسمه‌سازی اشاره كرد و گفت: مجسمه‌سازی هنری است كه از سپیده‌دم تمدن بشری تا امروز همپای معماری و یا بیشتر از آن انسان را همراهی كرده است، اما به‌رغم دیرپایی این هنر از نگاه نظریه‌پردازان مورد عنایت كمتری قرار گرفته است. و از هنرمندان خواست تا از دخالت كسانی كه در عرصه‌ی هنر دستی ندارند، جلوگیری كنند، چرا كه به‌زعم وی آ‌نها نمی‌توانند به جان‌مایه‌ی هنر دست یابند.

در ادامه‌ی این همایش، زهرا رهنورد – هنرمند نقاش و مجسمه‌ساز - از موفقیت‌ها و موانع مجسمه‌سازی معاصر ایران سخن گفت و این هنر را در ایران را یكی از چالش‌های مهم محافل هنری و دانشگاهی دانست كه نگرانی‌ها و دغدغه‌هایی را برای هنرمندان ایجاد كرده است.

وی دلایل ریشه‌یی این چالش‌ها را به دو دسته‌ی دینی و مذهبی تقسیم كرد.

این مدرس دانشگاه‌های هنر تهران، اظهار كرد: منع تصویر و مجسمه به كانون این ممنوعیت برمی‌گردد و این كانون، همانا سابقه بت‌پرستی در میان اعراب و ادوار جاهلیت است.

به اعتقاد رهنورد، دومین دلیل، به تاریخ هنر ایران مرتبط است كه از عهد باستان و پیش از آن حتا در مجسمه‌سازی به‌صورت كاربردی و روایی و به‌موارد معدودی به‌صورت پیكرتراشی سه‌بعدی مواجه است و مورد اخیر گویای آن است كه در هر حال مجسمه‌سازی در ایران وجود داشته است.

به گزارش ایسنا، بهروز دارش نیز كه دیگر سخنران این همایش بود. این هنرمند مدرنیست نیز از فضاهای شهری و آثار حجمی و دریافت‌ها و آموزه‌های انسان از محیط پیرامونش یادكرده و آن‌ها را به دو بخش ارادی و غیرارادی تقسیم كرد.

وی گفت: آنچه انسان‌ها بنا به اراده و انتخاب خود از جامعه دریافت می‌كنند، بیشترین تاثیر را در شكل‌گیری در رشد ذهنیت آنها داشته و در واقع عقلانیت آن‌ها را تشكیل می‌دهد.

او همچنین عنوان كرد كه امروزه عقلانیت سخت تحت تاثیر بصیرت ما بوده و ما با جهانی كاملا بصری و نمادین رودررو هستیم كه بدون ارتباط بصری تنگاتنگ قادر به درك آن نخواهیم بود.

دارش با توجه به اینكه آثار تجسمی در سطح شهر از مهم‌ترین عناصری كه بصیرت بینندگان را به‌طور مستقیم مورد نشانه قرار داده، از مسوولان شهری و شهروندان خواست تا در یك رابطه‌ی متقابل دركی عمیق از موقعیت‌های تاریخی ناشی از شیوه‌ی زندگی شهری داشته و با توجه به اهمیت تاثیرات فضاهای شهری به‌طور صمیمانه بر برنامه‌ریزی شهر خود مشاركت كنند.

دكتر محمدرضا جوادی نیز در این هم‌اندیشی با بررسی دو فضای ایرانی و غربی نشانه در فضاهای شهری را بررسی كرد.

او با نمایش هفت پرده‌ از اسلایدهای خود، آثار قدیمی و تاریخی ایران را همانند مجسمه‌هایی در نظر گرفت كه به مجسمه‌های مدرن احتیاج پیدا نخواهند كرد.

در پایان این همایش یك روزه، فرید حسینیان تهرانی - كارشناس ارشد مدیریت شهری - به مناسب نبودن وضعیت مجسمه‌ی شهری در كشور در ایجاد رابطه با بیننده اشاره كرد و وضعیت مجسمه‌ شهری را در ارتباط با مخاطب اثر را به نقش هویت‌زدایی و بی‌تفاوتی اجتماعی تقسیم و تبیین كرد.

وی با استفاده از مفاهیم مدیریتی "اثر بخشی"، "كارایی" و "بهره‌وری" به تعریف این طبقه‌بندی‌ها پرداخت و ملاحظات بوم شناختی را به‌عنوان معیاری برای نیل به اثربخشی و مبانی زیبایی‌شناختی را به‌مثابه لوازمی در جهت ارتقای كارایی معرفی كرد.